مر عليا وقت
كنت ممكن اعدى من بوابه ليكى
فى طبقات الهوا ادامى
وارتبكت
شعرك القصيرربكنى
وابتسامتك من ثباتها انقبضت
ابتسامتك ابتسامتك مليانه موت
من المؤكد انى راسمها ف خيالى
معناها انك مش هنا وان صورة ادامى بس متحركه
مهما بقفل فى الزراير
قلبي مش دافى وحارقنى
فصل مش ممكن شتا اوخريف
مش ربيع واستحاله يبقى صيف
فصل يبدأ من ابتسامتك
وينتهى لما القى كل شيء اصبح خفيف
وان الثوابت فى المكان بتترفع عن الارض حبه
مرة واحده كنت
كنت ممكن اعدى من بوابه ليكى فى طبقات الهوا ادامى
بس سرحت
فى فستان بيتى ليكى كان مشجر
وقت سرحانى القصير
خرجت من قلبي فراشه حطت جناحاتها بتعب
بتقل على طرف فستانك
No comments:
Post a Comment